Het werkpak van een zzp’er

De Pyjama

Zoals supermodel Linda Evangelista ooit zei: „Voor minder dan 10.000 dollar kom ik mijn bed niet uit.” Maar Pauline Bijster, schrijfster en freelance journaliste voor onder andere Volkskrant Magazine, Glamour en Vrij Nederland, is Linda Evangelista niet. Om half zeven ’s ochtends worden haar kinderen wakker. Dan stapt Pauline in haar slippers, smeert boterhammen, zwaait de kinderen en haar vriend uit en dan zou ze eigenlijk moeten douchen/ joggen/ mediteren, „maar meestal open ik de computer, beantwoord ik een mail, open ik Word en dan zit ik er zes uur later nog steeds.”

In hetzelfde pak als waarmee ze het bed uitrolde. Haar kinderen noemen het De Pyjama, maar het is een wollen joggingpak van Isabel Marant, hoor.

Op verzoek van haar kinderen kleedt ze zich om als zij ze van school ophaalt. Maar voor haar werk hoeft dat niet. Integendeel: zo’n huispak helpt bij wat ze moet doen: zich terugtrekken in de wereld van het verhaal dat ze op dat moment vertelt. „In zo’n huispak ben je een soort niks, je bent wie je bent vóórdat je je hippe ketting omhangt of je leuke trui met de flamingo’s aantrekt. Wel wakker, maar nog met een been in de wereld van de droom. Je doet niets om de wereld tegemoet te komen. In elk geval niet in je uiterlijk. Alleen met woorden.”

Puzzels oplossen

Op goede dagen heeft ze acht uur voor de buitenwereld weer aan haar trekt. Wat niet betekent dat die acht uur vrij zijn van gevaar. „Schrijven is vechten met jezelf.” Facebook, Twitter, de Transavia-website met zomeraanbiedingen, afleiding is vaak maar één klik verwijderd. „Mijn vriend snapt het nooit als ik klaag dat ik het druk heb. Dan komt hij thuis en zit ik een uur te Skypen met een vriendin.”

Maar een verhaal schrijven is niet acht uur lang typen. „Het is als het oplossen van een puzzel. Soms los je hem pas op terwijl je slaapt.” Eigenlijk werk je dus altijd. „Ook als je in de supermarkt bent, of op een feestje. Schrijven dwingt je achter je eigen emoties te duiken, en om de grap achter het leven te zien.”

Grote boze buitenwereld

Ze werkt aan een boek en schrijft gemiddeld zo’n vijf langere artikelen per maand. De grootste uitdaging is misschien om kwetsbaar te blijven. „Hoe dichter je bij jezelf blijft, hoe dichter je komt bij andere mensen. Er zijn altijd mensen die hetzelfde meemaken. We leven uiteindelijk allemaal in dezelfde wereld en dezelfde tijd, nietwaar?”

Het doel is die wereld een beetje leuker te maken. Toch? Ook al durft ze dat eigenlijk niet te zeggen, Pauline probeert het in ieder geval. Elke dag, in haar pyjamapak, vechtend met haar woorden, tot ze om drie uur ’s middags haar leuke kleren aantrekt en weer wordt wat de grote boze buitenwereld van haar verlangt. En dat is het mooie: soms komt er uit die grote boze buitenwereld dan ineens een bericht terug. Van een wildvreemde: „Dankjewel.”